? (merre 1 )Kjo duhet te jete me interesante
To access the forum content and all our services, you must register or log in to the forum. Becoming a member of the forum is completely free.
? (merre 1 )Kjo duhet te jete me interesante
Eh mor Juno djaliTe urrej ndonjehere e di?
E here te tjera do doja mos te kisha njohur kurre, keshtu do evitoja te te doja kaq fort.
Te urrej sepse ti ma shkatrron qenien, ma trondit te teren. Me ben te dobet, thyeshem, me ben ta shkel krenarine me te dyja kembet.
Te urrej kaq shume qe te dua kaq, por dreqin edhe urrejtjen per ty e kam te perlyer plot dashuri.
pertej shakave, n fakt dje aplikova per pune te re, mbledhes domatesh ! por ju duka shume i pasigurte komisjonit, tani pres pergjigje sepse ju thashe qe mund te punoj 24/7 me vjeljen dhe sikur u tunduan.Pse ke mbjell fushe me ? .. mos rastesisht jeni prodhues - shites te ketchup !!?
ca ka Juno ? probleme kardiologjie ? ?Eh mor Juno djali
Ka pas.ca ka Juno ? probleme kardiologjie ? ?
E njof para teje une, kemi qene me i klase. po m cudit n fakt se vampiret skane as gjak as zemer !Ka pas.
Tani me siguri është shëruar ?
Të gjithë në klasë vampirë ishit?E njof para teje une, kemi qene me i klase. po m cudit n fakt se vampiret skane as gjak as zemer !
Ti ke tru te menaxhosh boten ... jepi nje leksion atije komisioni te krimbur ... Ti mire je aty ku je vetem vazhdo perpara!!pertej shakave, n fakt dje aplikova per pune te re, mbledhes domatesh ! por ju duka shume i pasigurte komisjonit, tani pres pergjigje sepse ju thashe qe mund te punoj 24/7 me vjeljen dhe sikur u tunduan.
jo jo, ato t mallkumit nga katuni qaf Krrabes ishin vampirusha, ne ka Shara ishim ujqTë gjithë në klasë vampirë ishit?
thash ta bleja krejt seren e domateve e ti pushoja nga punaTi ke tru te menaxhosh boten ... jepi nje leksion atije komisioni te krimbur ... Ti mire je aty ku je vetem vazhdo perpara!!
Hahahaha..!!!thash ta bleja krejt seren e domateve e ti pushoja nga puna
Kujdes se po te nezet prap e te le ne mes te rruges ?Si gjithmonë, më duhet të pres... E pabesueshme, por sa herë më duhet të kaloj rrugën nga një trotuar në tjetrin, ngec para dritës së kuqe të semaforit. Çuditërisht ajo shfaqet gjithnjë pikërisht në momentin kur duhet të kaloj unë. Nuk mjafton vonesa që më ndjek vazhdimisht, hap pas hapi, si shoqëruese e përhershme e rrugëtimit tim, por një fat i mbrapshtë m’i bllokon krejtësisht hapat përmes asaj drite të kuqe. Janë ato pak momente ndalese që në çastin e parë të ngjallin një ndjesi nervozizmi, por më pas, ankthi i vonesës zëvendësohet nga një mendim i ri, që gjithashtu pasohet nga një tjetër, derisa e “kuqja” fiket tej, duke u zëvendësuar nga “jeshilja” shpëtimtare. Atëherë mendimet fashiten dhe nxitimi rinis nga e para. Por sado bezdisëse duket ndalesa disasekondëshe para semaforeve, ajo ka meriten e veçantë që u jep krahë mendimeve të mia.
Me vështrimin të fiksuar pas dritës së kuqe, me një lloj zemërimi sepse shfaqet gjithmonë në momentin më të papërshtatshëm, ndërmendohem mes gjërave të bëra, atyre që më presin t’i bëj dhe të tjerave që kanë mbetur pezull.
“Eh, sikur... ajo dritë e kuqe, që ka fuqinë të ma ndalë hapin, të kishte një fuqi të jashtëzakonshme për të ndaluar edhe kohën!”.
Mes nxitimit tim të përditshëm, në një trafik të rënduar mendimesh, punësh të njëpasnjëshme, takimeve profesionale dhe shoqërore, harrohem në rendjen e vazhdueshme sa nga njëra anë në tjetrën, aq sa koha rrëshqet pa u ndier...
Dhe ja, kaloi një vit... Një tjetër po agon...
Është pikërisht kjo koha kur (dashur - padashur) bën një bilanc përmbyllës vjetor, një lloj analize të vetvetes dhe ndryshimeve që ke pësuar gjatë kësaj kohe, më shumë për të kuptuar se ç’ka ndodhur me ty, sesa për të arritur në një përfundim konkret... Dhe pasi e ke kthyer dhe rikthyer gjithë vitin që u mbyll, e ke copëzuar dhe ringjitur përmes kujtimeve të tua, më në fund kupton se jo çdo gjë ka rrjedhur sipas pritshmërisë tënde, sipas projekteve dhe ëndrrave të tua...
Por fundja, ç’rëndësi ka kjo!
Ato që vërtet kanë rëndësi janë kujtimet!
E rëndësishme është të mos harrosh të ëndërrosh dhe (siç do të thoshte Márquez): “T’u japësh rëndësi gjërave, jo për vlerën, por për domethënien e tyre”.
E vendosa! Këtë vit nuk do të bëj asnjë projekt!
Thjesht do të ëndërroj!
Më duhet të shkoj. U ndez drita jeshile...
Nuk jam aq i pasur sa te blej lire moj Urat. ?Hahahaha..!!!
Mos i pusho nga puna shif angazhoje ne punet e liges fundit, kuptohet ti je ndaresi i detyrave di si shko rendi me mire!!!
E të gjitha ëndrrat do i bëjmë realitet ??Si gjithmonë, më duhet të pres... E pabesueshme, por sa herë më duhet të kaloj rrugën nga një trotuar në tjetrin, ngec para dritës së kuqe të semaforit. Çuditërisht ajo shfaqet gjithnjë pikërisht në momentin kur duhet të kaloj unë. Nuk mjafton vonesa që më ndjek vazhdimisht, hap pas hapi, si shoqëruese e përhershme e rrugëtimit tim, por një fat i mbrapshtë m’i bllokon krejtësisht hapat përmes asaj drite të kuqe. Janë ato pak momente ndalese që në çastin e parë të ngjallin një ndjesi nervozizmi, por më pas, ankthi i vonesës zëvendësohet nga një mendim i ri, që gjithashtu pasohet nga një tjetër, derisa e “kuqja” fiket tej, duke u zëvendësuar nga “jeshilja” shpëtimtare. Atëherë mendimet fashiten dhe nxitimi rinis nga e para. Por sado bezdisëse duket ndalesa disasekondëshe para semaforeve, ajo ka meriten e veçantë që u jep krahë mendimeve të mia.
Me vështrimin të fiksuar pas dritës së kuqe, me një lloj zemërimi sepse shfaqet gjithmonë në momentin më të papërshtatshëm, ndërmendohem mes gjërave të bëra, atyre që më presin t’i bëj dhe të tjerave që kanë mbetur pezull.
“Eh, sikur... ajo dritë e kuqe, që ka fuqinë të ma ndalë hapin, të kishte një fuqi të jashtëzakonshme për të ndaluar edhe kohën!”.
Mes nxitimit tim të përditshëm, në një trafik të rënduar mendimesh, punësh të njëpasnjëshme, takimeve profesionale dhe shoqërore, harrohem në rendjen e vazhdueshme sa nga njëra anë në tjetrën, aq sa koha rrëshqet pa u ndier...
Dhe ja, kaloi një vit... Një tjetër po agon...
Është pikërisht kjo koha kur (dashur - padashur) bën një bilanc përmbyllës vjetor, një lloj analize të vetvetes dhe ndryshimeve që ke pësuar gjatë kësaj kohe, më shumë për të kuptuar se ç’ka ndodhur me ty, sesa për të arritur në një përfundim konkret... Dhe pasi e ke kthyer dhe rikthyer gjithë vitin që u mbyll, e ke copëzuar dhe ringjitur përmes kujtimeve të tua, më në fund kupton se jo çdo gjë ka rrjedhur sipas pritshmërisë tënde, sipas projekteve dhe ëndrrave të tua...
Por fundja, ç’rëndësi ka kjo!
Ato që vërtet kanë rëndësi janë kujtimet!
E rëndësishme është të mos harrosh të ëndërrosh dhe (siç do të thoshte Márquez): “T’u japësh rëndësi gjërave, jo për vlerën, por për domethënien e tyre”.
E vendosa! Këtë vit nuk do të bëj asnjë projekt!
Thjesht do të ëndërroj!
Më duhet të shkoj. U ndez drita jeshile...
Te dua!Si gjithmonë, më duhet të pres... E pabesueshme, por sa herë më duhet të kaloj rrugën nga një trotuar në tjetrin, ngec para dritës së kuqe të semaforit. Çuditërisht ajo shfaqet gjithnjë pikërisht në momentin kur duhet të kaloj unë. Nuk mjafton vonesa që më ndjek vazhdimisht, hap pas hapi, si shoqëruese e përhershme e rrugëtimit tim, por një fat i mbrapshtë m’i bllokon krejtësisht hapat përmes asaj drite të kuqe. Janë ato pak momente ndalese që në çastin e parë të ngjallin një ndjesi nervozizmi, por më pas, ankthi i vonesës zëvendësohet nga një mendim i ri, që gjithashtu pasohet nga një tjetër, derisa e “kuqja” fiket tej, duke u zëvendësuar nga “jeshilja” shpëtimtare. Atëherë mendimet fashiten dhe nxitimi rinis nga e para. Por sado bezdisëse duket ndalesa disasekondëshe para semaforeve, ajo ka meriten e veçantë që u jep krahë mendimeve të mia.
Me vështrimin të fiksuar pas dritës së kuqe, me një lloj zemërimi sepse shfaqet gjithmonë në momentin më të papërshtatshëm, ndërmendohem mes gjërave të bëra, atyre që më presin t’i bëj dhe të tjerave që kanë mbetur pezull.
“Eh, sikur... ajo dritë e kuqe, që ka fuqinë të ma ndalë hapin, të kishte një fuqi të jashtëzakonshme për të ndaluar edhe kohën!”.
Mes nxitimit tim të përditshëm, në një trafik të rënduar mendimesh, punësh të njëpasnjëshme, takimeve profesionale dhe shoqërore, harrohem në rendjen e vazhdueshme sa nga njëra anë në tjetrën, aq sa koha rrëshqet pa u ndier...
Dhe ja, kaloi një vit... Një tjetër po agon...
Është pikërisht kjo koha kur (dashur - padashur) bën një bilanc përmbyllës vjetor, një lloj analize të vetvetes dhe ndryshimeve që ke pësuar gjatë kësaj kohe, më shumë për të kuptuar se ç’ka ndodhur me ty, sesa për të arritur në një përfundim konkret... Dhe pasi e ke kthyer dhe rikthyer gjithë vitin që u mbyll, e ke copëzuar dhe ringjitur përmes kujtimeve të tua, më në fund kupton se jo çdo gjë ka rrjedhur sipas pritshmërisë tënde, sipas projekteve dhe ëndrrave të tua...
Por fundja, ç’rëndësi ka kjo!
Ato që vërtet kanë rëndësi janë kujtimet!
E rëndësishme është të mos harrosh të ëndërrosh dhe (siç do të thoshte Márquez): “T’u japësh rëndësi gjërave, jo për vlerën, por për domethënien e tyre”.
E vendosa! Këtë vit nuk do të bëj asnjë projekt!
Thjesht do të ëndërroj!
Më duhet të shkoj. U ndez drita jeshile...
Me pelqen kjo lloj 'varferie' qe te paska kapluar! ... Por me kryesorja eshte qe nuk 'shitesh' as shtrenjte as lire!!Nuk jam aq i pasur sa te blej lire moj Urat. ?
Qofte e pa harruar ️ ?PËRVJETOR KUJTIMESH
Sërish vjen ndërrimi i motmotit
Në imagjinatë do të kujtoj
S’ta njoha ftyrën ti ishe e vogël
31 dhjetori , zi pikllim lëshoi!
Sa herë fundvitit thuhet urimi , për jetëgjatësi
Më pikojnë lotët në lutjen me vaj
Bari mbi varr të ka mbi
S’të harroj, Ty motër për sa të jem gjallë .. !
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Note: This feature currently requires accessing the site using the built-in Safari browser.
To access the forum content and all our services, you must register or log in to the forum. Becoming a member of the forum is completely free.